سپاهی نیست،مرگی نیست،بی نسیبی از رنجش را نیز سببی نیست!تا به کی انتظار برای لمس موجودیت تازگی لحظات در افراط پر از گنجایش این تازگی را توانم هست،نمی دانم!ستایش سکوت و به قدر نشستن برای شب!تمامی اش را در اوج این آرامش دوست دارم:ِ,و نهایتا دلتنگ تجربه ی صدای بادم که موهوم از لابه لای شاخه های سترگ درختان پر کلاغ اززهرا،از پس افکار و حس های به ظاهر آرام در این گوشت و پوست همیشه درازکشیده در حیاط مکتبمان هستم،شما ها چی؟ D